وی در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: جشنواره فیلم فجر درحالی سی و هفتمین دوره خود را پشت سر گذاشت که همچنان رویدادی فاقد استراتژی و راهبرد فرهنگی خاص محسوب می شود. این درحالی است که همه جشنواره های فرهنگی هنری در همه جای جهان، چارچوب و سیاستگذاری مدون و موثری دارند.

وی ادامه داد: در نتیجه، جشنواره فیلم فجر کارکردی فراتر از یک ویترین برای نمایش چکیده ای از تولیدات سالانه سینمای ایران را ندارد. یعنی این گونه نیست که فیلمسازان برای راهیابی یا برنده شدن در آن، ترغیب شوند که به موضوعات یا فرم خاصی توجه کنند.

فهیم با بیان اینکه امسال جشنواره فیلم فجر همزمان با چهلمین سالگرد پیروزی انقلاب برگزار شد و همه توقع داشتیم که برنامه ها یا بخش های ویژه ای به این مناسبت تدارک دیده شود اظهار داشت: نه تنها چنین اتفاقی نیفتاد که بالعکس ما شاهد نمایش حجم زیادی فیلم با شاخص های محتوایی منفی بودیم. تولید و نمایش این همه فیلم که تصویری مخروبه از خانواده نمایش می دهند در ۴۰ سالگی انقلاب تأسف آور و قابل تأمل است.

این روزنامه نگار تأکید کرد: باید بررسی شود چرا در شرایطی که در سایر کشورهای صاحب این هنر-صنعت در جهان، از سینما به عنوان ابزاری فرهنگی در جهت تحکیم و تقویت نهاد خانواده استفاده می شود، در کشور ما خیلی از فیلم ها القاگر نفرت به اعضای خانواده و به ویژه به پدر و مادرها هستیم؟

وی در پایان این گفتگو متذکر شد: البته سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر، نقاط مثبت هم داشت. ازجمله اینکه آثاری با موضوعات ارزشی و انقلابی، یک اقلیت قدرتمند و درخشان بودند. فیلم هایی چون «۲۳ نفر»، «رد خون»، «شبی که ماه کامل شد» و ... هم از نظر مردم و هم در ارزیابی منتقدان، نمره نسبتاً بالایی کسب کردند. دوره های اخیر جشنواره فیلم فجر، نشان می دهد که موج جدید سینمای انقلاب درحال پیش روی است و این فیلم ها ما را نسبت به آینده سینمای ایران امیدوار نگه داشته اند.